نمایش بزرگ

صفرم!: دوستی می گفت آنچه اینجا و این روزها می گویی با آن سفرنامه تناقض دارد. من اینطور فکر نمی کنم. دلیلش را بگزارید فعلا پیش خودم نگه دارم.

اول: من فقط اینجا را دارم. ترس. ترسی همراهم است. حالا دیگر اغلب آنها که اینجا را می خوانند مرا میشناسند. چطور می شود اینجا فریاد زد؟ چطور می شود همه چیز را گفت؟ من همین یک جا برایم مانده. همه جا را از من گرفتند. هر کسی جایی به من داده بود نتوانست تحملم کند. همین یک جا مانده. اینجا مال خودم است. مال خودم. اما...

نمی دانم چه باید کرد. نمی دانم. گیجم. اینجا هم دیگر احساس امنیت و راحتی نمی کنم. خوش به حال آنها که همه چیز را در خودشان میریزند. باور کنید حاضرم چند سال از عمرم را بدهم و در عوض این توانایی را به دست بیاورم که همه چیز را در خودم بریزم.

دوم: گاهی آدمها نیاز دارند که به کسی محبت کنند. گاهی می خواهند به کسی نشان بدهند که دوستش دارند. هر چه قدر هم که به آنها بگوید که می فهمد که دوستش دارند بی فایده است. آیا این کار خیلی شاقی است که اجازه بدهیم بهمان محبت کنند؟

سوم: گاهی آدمها نیاز به محبت دارند. نگزاریم این را بر زبان بیاورند تا غرورشان جریحه دار نشود. کار سختی نیست. باور کنید کار سختی نیست که گاهی با حرفی، لبخندی، حرکت کوچکی، نوازشی یا حتی بوسه ای به آدمها نشان دهیم که وقتی نیاز به محبت دارند یکی هست که بفهمد و در کنارشان بماند.

چهارم: این روزها مجبورم نمایش بزرگی را روی صحنه ببرم. بازیگر و کارگردانش هم خودم هستم. برایم آرزوی موفقیت کنید. آرزو کنید که فروش خوبی داشته باشم.

پنجم: «هَل جَزاءُ الاِحسانِ الّا الاِحسان»؟

ششم: بد است که گاهی که بعضیها را لازم داری نیستند. نیستند. سرشان به کار خودشان گرم است. آنقدر مشغولند که نمی بینندت. این روزها گاهی حس می کنم مثل بچه ای در یک بازار شلوغ گم شده ام. هیچ آشنایی هم دور و برم نیست.

هفتم: از وقتی یادم هست، از وقتی به خودم آمدم، دنبال یک دوست می گشتم (فرقی هم نمی کرد که دختر باشد یا پسر) که تا نهایتش صادق باشد و مهربان. خیلی پیش می آمد که فکر می کردم همین است. خودش است. پیدایش کردم. اما طولی نمی کشید که نا امید می شدم.

هشتم: یادم باشد تا آنجا که برایم ممکن باشد، حتی اگر به قیمتی گزاف، از هیچ دوستی چیزی نخواهم. گاهی دوستان نه تنها خواسته های آدم را بر آورده نمی کنند که حتی آدم را خسته هم می کنند.